Het lelijke eendje…..
MIJN GROTE PRIJS
Naar waarheid opgetekend
In mijn cafeetje is het stil, dit komt door de laag sneeuw die buiten ligt. Er vliegt een vliegtuig over en het is niet het geluid van straalmotoren maar het indrukwekkende geluid van de propeller motoren die in mijn hoofd achterblijven terwijl ik langzaam weg doezel. Mijn gedachten gaan terug naar de zomer.
De zon staat hoog aan de hemel in Zandvoort. Over de Militairenweg vanuit Bloemendaal rijdt ik mijn DAF bolide door het duin naar de boulevard waar de indrukwekkende branding van de Noordzee beukt op het Zandvoortse strand. Rechts het strand en links het circuit waar het al aardig druk aan het worden is gezien de vele toeschouwers die ik die kant op zie gaan. Er zijn al races bezig en het geluid van racemotoren dik boven de 10.000 toeren klinken mooier als de meeuwen die elkaar beconcurreren bij de haringtent voor een hapje vis. Het circuit is hermetisch afgesloten voor de toeschouwers die allemaal te voet verder moeten maar met mijn toegangsbewijs rijdt ik via de slagboom langs de bewaking door tot in centrum van het Mekka van de Nederlandse autosport.
Bij het begin van de pits straat verzamelen we. Het wemelt er van de race auto’s Lotussen, Porsches, Matra’s maar ook originele Bugatti’s een bijna nieuwe Bentley cabrio, het autohart klopt steeds sneller. Het voelt als het sprookje van Hans Christian Anderson, het lelijke eendje. Je ziet de toeschouwers kijken en denken maar gelukkig hoor ik alleen de Formule 1 Auto’s die net aan hun race begonnen zijn. Het indrukwekkende massieve geluid van de V8, V10 en zelfs V12 historische Formule 1 raceauto’s is mooier als het mooiste concert en klink als een serenade samen met de geur van rubber.
Voor de laag dunkende mening over meneer Hub zijn uitvinding en ons Nederlands culturele erfgoed hebben de toeschouwers geen tijd meer en spoeden zij zich langs ons paddock naar het begin van de pits straat op het rechte eind om een glimp van dit Formule 1 geweld op te vangen. Bij een van de laatste Formule 1 races op Zandvoort in de vorige eeuw was ik erbij vanachter de vangrail in het duingebied wat toen het goedkoopste toegangsbewijs was en nu heb ik de eer om zelf achter het stuur van mijn bolide te kruipen en het circuit op te rijden. De pers is erbij en voordat ik het weet zitten een fotograaf en cameraman bij mij in de bolide en rijden wij met tientallen DAF bolides het Zandvoortse autosport walhalla op. Op pole-position rijdt ik het rechte eind op met links en rechts achter mij een streep van kleurrijke DAF’s, even tuuteren is genoeg en vanachter de vangrails en de grote tribune zwelt het applaus op. Op pole-position in je DAF op circuit Zandvoort ga ik de Tarzan Bocht in om de Porsche stand heen waar iedereen alleen maar oog heeft voor ons het kleine lelijke Eendje. Naar de Gerlachbocht langs de BMW stand waar je een gratis kopje koffie krijgt als je laat zien dat je BMW rijdt en ook daar luid applaus. Dan door de Hugenholzbocht rijden we over de Hunserug waar het hele veld ons inhaalt op naar de Slotemakerbocht. Op het Scheivlak en in de Mastersbocht halen wij het hele DAF veld weer in om bij de Hans Ernstbocht weer aan te sluiten achter de pace-car. Spectaculair is de Kumhobocht en hangend in de Arie Luyendijkbocht de ervaring om als Max Verstappen op de 1e plaats het rechte eind op te gaan. Aan het eind van het rechte eind draaien we weer de Tarzanbocht in en vanaf de tribunes, vanuit de pitsstraat en vanachter de vangrails hoor je alleen maar applaus, foto camera’s en het gezoem van opnames, het Wilhelmus klinkt nog net niet uit de luidsprekers maar wij paraderen met de borst vooruit als een zwaan over het circuit alsof we zo uit het sprookje van Hans Christiaan Andersen komen. Dan richting de Hans Ernstbocht geeft de pace-car aan dat we het circuit afgaan en wanneer ik in mijn achteruitkijkspiegel kijk zie ik de Jaguars die wij achter ons gelaten hebben en de 2e viool mochten spelen.
Terug op de parkeerplaats is de euforie compleet en de stemming onbeschrijfelijk, dit is het Max Verstappen gevoel als je als winnaar onder de geblokte vlag doorkomt, je ruikt het rubber dat aan je banden plakt van de vorige races wat achtergebleven is op het asfalt. Langzaam voel ik de kou en zie dat het buiten donker is tegen de witte sneeuw en neem een slokje van de gluhwijn die de warmte kwijt is en mijn geest weer helder maakt en doet beseffen dat er hele mooie dingen zijn waar je van moet genieten zoveel en zolang als je kan en dat daar geen prijskaartje aan hangt maar beleving.
Sef Thissen
