In memoriam Willem Touw
In november 2016 schreef Willem Touw onderstaand verhaal over zijn Scimitar Hobby.
Scimitar- 1800ti
Soms vereist een op het eerste gehoor simpele vraag een lang en gedetailleerd antwoord. Een voorbeeld van zo’n simpele vraag is “waarom rijd je in een Reliant Scimitar 1800 TI?”. Als antwoord zou ik kunnen geven “omdat ik het een leuk autootje vind”. Alhoewel dat helemaal waar is, is het hele verhaal iets uitgebreider.
Het begon allemaal in 1961. Met mijn vader heb ik in dat jaar de Grote Prijs van Nederland bezocht en heb in de Zandvoortse duinen het autovirus opgelopen waar ik nooit meer van genezen ben.
Sinds die tijd heb ik ik vele autosport evenementen in binnen- en buitenland bezocht, gekart en ben nog wat jaartjes als navigator in de rallysport actief geweest. Parallel daaraan liep mijn belangstelling voor mooie auto’s.
In 1971 had ik een klasgenoot op de MTS die mijn verdere autoleven, tot en met mijn lidmaatschap van de ORCA, in hoge mate zou gaan beïnvloeden. Die klasgenoot was Peter Sluiter, het latere ons helaas veel te vroeg ontvallen ORCA lid. Peter reed in de jaren 70 al in zijn prachtige Lotus Elan en stak zijn mening over “rijdend blik”, ook wel “roestbakken” genoemd, niet onder stoelen of banken. Zijn voorkeur voor kunststof auto’s heeft zeker een rol gespeeld bij mijn latere auto-keuze.
Na onze schooltijd ben ik bij Fokker gaan werken en verloor Peter een beetje uit het oog. Nu had ik in die tijd een collega met een Reliant Scimitar GTE 5a die regelmatig naast mijn auto geparkeerd stond. Op die auto werd ik echt verliefd. Stalen chassis, kunststof carrosserie, een 3 liter V6 motor met een donkerbruin geluid en ook nog vier zitplaatsen. Dat zou dus zomaar mijn auto kunnen worden, ware het niet dat ik omstreeks die tijd in de huwelijksboot stapte, mijn eerste huis kocht en financieel dus andere prioriteiten had.
Jaren gingen voorbij, Peter zag ik nog sporadisch, alhoewel ik wel wist dat hij inmiddels ook een Scimitar had. Op een dag ergens in 1996 word ik gebeld door een familielid dat mijn voorliefde voor bijzondere auto’s kende. Of ik belangstelling had voor zijn Scimitar. Een GTE 6a uit 1977. Nou, dat had ik wel. De bezichtigingsafspraak was snel gemaakt en ik heb Peter gevraagd om als deskundige mee te gaan. Tijdens de bezichtiging bleek dat de auto nogal wat mankementen vertoonde en dat dat waarschijnlijk ook de reden was dat de neef van het voertuig af wilde. Afgaande op Peters advies, het was allemaal wel te overzien, toch tot aankoop overgegaan. Na enige tijd bleek de auto niet echt geschikt voor regelmatig en veilig gebruik . Rem- en koelingsproblemen waren toch niet zo simpel oplosbaar. Bovendien vertoonde het chassis roestproblemen en de wielophangingen, vooral voor, waren aan een grote revisie toe. De auto verdween in de garage en bleef daar enkele jaren staan. Bijna “Project Cancelled” dus.
In 1999 kwam er weer schot in de zaak, alhoewel de aanleiding niet ideaal was. Op weg naar mijn werk raakte ik levensgevaarlijk gewond bij een verkeersongeval. Na een maand niet aanspreekbaar te zijn geweest kwam ik weer langzaam bij positieven en brak er een (achteraf bezien) een gezellige tijd aan. Veel mensen kwamen mij regelmatig opzoeken in het ziekenhuis in Utrecht. Ook mensen die ik tijden niet had gezien, zo ook Peter. Om mijn humeur een beetje op te krikken werden uitgebreide plannen gemaakt om, als dat weer mogelijk was, de Scimitar grondig aan te pakken. En zo geschiedde.
Na in Heliomare weer vakkundig op de been geholpen te zijn zijn Peter en ik begonnen met de grondige opknapbeurt van de GTE. Daarbij hebben we altijd het nuttige en het aangename gecombineerd. De zaterdag werd onze vaste sleuteldag en dat hebben we voortgezet tot Peters overlijden in 2014. Weliswaar schoot het sleutelen er regelmatig bij in door andere gezellige bezigheden, we hadden geen haast. Maar in 2006 stond er uiteindelijk dan toch een mooie Scimitar voor de deur. Regelmatig werd de auto ingezet voor meetings van de Scimitar Club Nederland en weekendjes eropuit.
Parallel daaraan deed zich echter een andere ontwikkeling voor. Decennia lang heb ik met vrienden op de motor Europa verkend. We zijn in Spanje geweest en in Italië maar de nadruk lag toch wel op Frankrijk. Daar heb ik minimaal zo’n 100.000 km onder de wielen gehad. Tijdens zo’n Frankrijk tripje, het moet ergens in 2010 geweest zijn, na wat goede flessen wijn, kwam de existentiële vraag “we worden wat ouder, is er nog leven na de motorfiets” aan de orde. Al snel kwam als antwoord een cabriolet boven drijven. Mijn vrienden kozen voor de Mazda MX 5 maar deze auto had om een aantal redenen niet mijn voorkeur. Nu was ik tijdens Scimitar meetings al een beetje verliefd geworden op de Reliant Scimitar 1800TI, een klein kunststoffen cabrioletje met een Nissan 1800 cc turbo injectie motor erin. Dat moest hem wat mij betreft dus worden. Binnen niet al te lange tijd vond ik een prachtig exemplaar op Marktplaats. Hoe toevallig wil je het hebben? Eén van de acht ooit geproduceerde linksgestuurde 1800TI’s, compleet met hardtop, op Nederlands kenteken en in absolute topconditie. Dus maar snel tot aankoop overgegaan.
Al snel bleek de 1800TI mijn favoriete auto te worden. De auto is veel sportiever, het open rijden zonder helm bleek een openbaring en het stuur aan de goede kant zal ook wel een rol gespeeld hebben. De GTE kwam door dit alles de garage vrijwel niet meer uit. En dan moet je maar een keer hard zijn voor jezelf: weg met dat ding. In 2014 heb ik de GTE op internet te koop aangeboden en er niet lang daarna afscheid van genomen. De 1800TI is sindsdien ons troetelkind.
Zo, beste ORCAniers, dit is het verhaal achter dat kleine rode buitenbeentje dat regelmatig tijdens clubdagen opduikt tussen de Jaguars, Mercedessen, Porsches en al dat andere moois. Hoewel wat
klein en spartaans zijn Ingrid en ik er heel blij mee. Hebben we dan geen dromen voor de toekomst? Ja en nee. We hopen dat de Scimitar ons nog lang van dienst zal zijn. Maar mocht dat ooit door wat
dan ook niet meer mogelijk zijn dan schat ik in dat onze gezamenlijke keuze op de Morgan 4/4 zal vallen, en wat mij betreft dan een exemplaar uit de jaren 70 van de vorige eeuw, dus met het Ford
Kent Crossflow blok er in.
